Een zonovergoten dag, ik wandel samen met een studente door het Noorderplantsoen. Wekenlang hadden we contact via telefoon en skype, nu is er dan eindelijk weer een fysieke ontmoeting en gesprek mogelijk. Vorig jaar heeft zij, kort na elkaar, beide ouders verloren aan kanker. Bizar en onwerkelijk… ‘ik ben nu alleen op de wereld’.

Wat mist ze haar wijze moeder, haar klankbord, de persoon die haar onvoorwaardelijk liefhad, ondersteunde bij lastige keuzes, op wie ze altijd kon bouwen.

Veel studenten die een verlies meemaken delen dezelfde ervaring: het is lastig om duidelijk te maken aan je vrienden wat er in je omgaat, hoe het voelt, dat gemis, verdriet, boosheid en pijn… alsof je onder een glazen koepel zit, met je neus tegen het glas gedrukt, je wilt wel praten maar het komt niet aan, je vrienden begrijpen het niet echt, zij hebben zoiets zelf niet meegemaakt. En trouwens, vaak besef je zelf nog niet eens ten volle wat je is overkomen en wat er met je gebeurt.

Het rouwproces is een traject, een reis die je moet maken in een landschap waar je de weg niet kent. Dag Hammarskjöld verwoordt het in zijn dagboeknotities ‘Merkstenen’ heel kernachtig en mooi: ‘De langste reis is de reis naar binnen’. Hij was een ervaren alpinist, een bergtocht is voor hem ook het beeld van de geestelijke weg die hij heeft afgelegd als rusteloze spirituele reiziger. Merkstenen zijn hoopjes stenen die als markering, als wegwijzers dienen voor de tocht omhoog en omlaag, zodat je niet verdwaalt.

Altijd weer ben ik onder de indruk van de kwetsbaarheid die studenten durven laten zien en de ongelooflijke veerkracht die zij tonen in dat rouwproces. Zelfs nu in deze coronatijd met zo’n grote impact op het leven van jonge mensen, wandel ik met een studente door het Noorderplantsoen die haar veerkracht niet is verloren. Zij probeert heel dapper om de draad van haar leven weer op te pakken, ze is blij met de ondersteuning van vrienden en met wandelingen als deze.

– Matty Metzlar