Overal om me heen hoor ik dat mensen kijken naar de serie ‘The Crown’ over het Britse koningshuis. TV-kijkers genieten van de intriges aan het Engelse hof: de strenge, plichtsgetrouwe koningin Elizabeth, haar botte, schuinsmarcherende echtgenoot prins Philip en de ongelukkige prins Charles, die al jaren op de troon zit te wachten. Inmiddels kent de serie haar vierde seizoen, waarin volop wordt ingegaan op het ongelukkige huwelijk van Charles en Diana. Ook de regeringsperiode van premier Margaret Thatcher, ‘The Iron Lady’, komt uitgebreid aan bod.

In coronatijd, waarin we niet naar het café, het theater of een concert kunnen, hebben we behoefte aan reuring. Eens wat anders dan alarmerende grafieken van stijgende aantallen besmettingen, vastlopende Brexitonderhandelingen en schrijnende slachtofferverhalen van de Belastingdienst. We smullen van de pracht en praal aan het Engelse hof, de kleurrijke personages en het goede acteerwerk. In het vierde seizoen zijn maar tien afleveringen, dus je moet zuinig zijn met kijken. Afgelopen zondag hebben we de laatste aflevering gezien en moeten we weer tot eind 2022 wachten tot de nieuwe serie verschijnt.

Eigenlijk is The Crown een duurdere uitvoering van een soapserie, met slechtlopende huwelijken, overspel, jaloezie en af en toe een vleugje romantiek. Velen van ons dromen van een leven als prinses met mooie jurken en ontmoetingen met ’the rich and the famous’. (Of we zouden getrouwd willen zijn met zo’n prinses.) Maar de prinses heeft een strenge stiefmoeder en de rest van de familie werkt ook niet echt mee. Het huwelijk blijkt geen sprookje te zijn. De prinses leeft niet lang en gelukkig maar komt tragisch aan haar einde.

De Engelse koninklijke familie schijnt niet blij te zijn met de serie. Nadat het leven van de leden van het koninklijk huis na de dood van Diana weer in wat rustiger vaarwater was gekomen en Camilla was geaccepteerd als de nieuwe vrouw van prins Charles, wordt het verleden weer opgerakeld en krijgen we nog eens uitgebreid te zien hoe slecht Charles zijn eerste vrouw behandelde. De koninklijke familie wilde dat Netflix voor het begin van de serie een tekst plaatste, waarin wordt aangegeven dat het om fictie gaat. Netflix vond dit niet nodig.

In de serie geeft koningin Elizabeth steeds aan dat het niet om haar persoon gaat maar om de voorbeeldfunctie die ze heeft. Die voorbeeldfunctie geldt voor de hele familie. De hele bevolking leeft mee als er een kind wordt geboren, als er wordt getrouwd maar smult ook als er zich schandalen voordoen. We identificeren ons met de leden van het koninklijk huis: we leven mee met de prins die al meer dan vijftig jaar wacht tot het zijn beurt is, hebben medelijden met de prinses met haar ongelukkige huwelijk en genieten van de prinses (Margaret) die buiten de lijntjes kleurt.

Naast het meeleven met lief en leed in een koninklijke familie genieten we er ook van als een hooggeplaatste persoon ten val komt. We gniffelen als de autoritaire Margaret Thatcher na elf jaar regeren eindelijk ten val komt of lachen in ons vuistje wanneer Donald Trump de verkiezingen verliest of de partij van Thierry Baudet ineenstort. Dat geeft reuring in een tijd waar verder weinig gebeurt. Binnenkort mag ik zelf de keizer zonder kleren spelen. Eigenlijk was ik liever een knappe prins op het witte paard geweest. Gelukkig mag ik van de regisseur wel mijn kleren aanhouden…

– Tim Smid